«Aksana!» –
kłičaš mianie ŭ śniežań.
«Asanna!» –
śniežniu ty śpiavaješ.
Śniažynka na tvaim łiście
nie rastaje,
bo i rasstańnie
nia śnicca nam,
nie sastupajem
jamu zaśniežanuju ściežku...
My adčuvajem viecier straści
ŭ śniažnicy śniežnia,
ale sobić
sucišvać vusnami i snami
siabie,
sabie stvarajučy miažu
pierad zaviejnaściu kachańnia,
za viejami jakoha
ścišna,
za viejami jakoha
stratna...
I ja chvajovaju hałinkaj
uschvalavanaja pišu
nie pa-anhielsku
«I love you» –
pa-biełarusku
«Słava śniežniu!»
*
Kłiča studzień tudy,
dzie ty,
dzie pad śnieham apošniaje łiście,
dzie zaječyja viražy
nie razbłytać nivodnaj łisicy,
dzie łasujecca soniečny promień
śnieham ź lecišča
i ledziašy,
niby zuby Źmieja Harynyča,
što ŭtrymaje nas na adlehłaści,
dy nia schopić našyja sny,
abaronienyja Haroju,
ci abronienyja sasnoju,
ci ślazoju...
Ci pa lazie...
Kłiča studzień,
i sam idzie...
*
Luty nia hraje na lutni...
Huki dudy
ŭ im paznačajuć prastoru,
dzie stvorany my
kłikać siabie
i čakać,
chto pakłiča jašče...
I pierałičvać
karotkija dni,
što pavołi daŭžejuć
i zabyvacca,
što śnieh rastaje
ad piakučaha bolu,
i adčuvać u apošnich śniažynkach
viasnovuju prahu da vołi.
|
|
